Van villa naar tiny house: Eveline heeft nu meer ruimte over voor leuke dingen

Eveline ruilde haar grote gezinswoning in Den Haag in voor een tiny house op de Veluwe. Hoe bevalt het haar om kleiner te wonen, maar meer ruimte over te houden voor leuke dingen?

Eveline woonde samen met haar man, drie kinderen en een hond in een groot huis in Wateringen bij Den Haag. Ze runde meerdere bedrijven, was altijd druk en zag tegelijkertijd haar woonwijk langzaam dichtslibben. “Boodschappen, administratie, sportclubjes, bedrijven, file, het voelde alsof ik continu aan het haasten was om alles geregeld te krijgen. Ik stond 24/7 aan. Bovendien heeft mijn man een allergie, waardoor het huis altijd schoon moest zijn. Was ik niet on the go, dan was ik wel aan het poetsen.”

“Toen kwam daar de zorg van mijn ouders bij en tegelijkertijd verliep mijn relatie stroef. Het gevoel dat er geen ruimte voor plezier was, overheerste. Ik begon in te zien dat dit niet was hoe ik verder wilde leven. Sterker nog: dit zou ik simpelweg niet volhouden. Ik begon te snakken naar een huisje in het bos, omdat ik wist dat de natuur een goede invloed heeft op je mentale welzijn. Weg van het verkeer en de drukte, geen overload aan prikkels, geen gekkenhuis om me heen. Ik wilde gewoon minder rush en minder stress. Ik wilde vooral méér tijd voor leuke dingen.”

Kledingverbod

Ze verkocht haar huis, ontwierp haar eigen tiny house en trok naar de Veluwe. Dat betekende ook dat ze moest ontspullen. “Ik heb spullen weggegooid en weggegeven. Andere spullen verkocht ik via Marktplaats. Het grote, toch wel onverwachte, voordeel van deze opruiming is dat alleen de topstukken zijn overgebleven. Enkel de items die me echt blij maken, mijn mooiste kasten en schilderijen – staan nu in mijn tiny house.”

“Zelfs qua kleding heb ik een enorme mindshift gemaakt; ik heb mezelf nu een kledingverbod van een jaar opgelegd want ik kwam erachter dat ik a) heel veel meuk heb, b) veel items niet meer paste, c) ik het niet nodig heb en d) ik mijn geld beter aan andere dingen kan besteden.” Ze ervaart nu meer rust en is ook de publieke ruimte met andere ogen gaan bekijken. “Etalages kan ik voorbij lopen zonder een koopdrang te voelen. En als ik nu naar de winkel ga, kom ik onderweg geen stoplicht tegen. Zelfs het dorp waar mijn tiny house staat, is ruimtelijker opgezet.”

Ruimtetip

Evelines grootste ruimtetip? Ze heeft één grote walk-in-closet ontworpen waarin ze alles, maar dan ook álles, bewaart: zomerspullen, haar bruidsjurk, ski’s, boekhouding, sportkleding. “Een inloopkast in een tiny house klinkt misschien als een contradictie, maar de indeling van deze kast – überhaupt de kast zelf – was een essentieel onderdeel bij het ontwerpen van mijn tiny house. Nu heb ik één ruimte voor al mijn spullen. Hartstikke overzichtelijk, want hierdoor weet ik precies wat ik heb.”

“What was I thinking?”

Op de vraag of Eveline wel eens ruimte mist, geeft ze een duidelijk antwoord. “Ik mis het totáál niet. Echt, what was I thinking? Neem bijvoorbeeld die kleding. Het aantrekken van iets nieuws gaf me altijd een kick. Als ik uit eten ging, hup, nieuw jurkje aan. Maar nu heb ik mijn focus verlegd van spullen kopen naar bezig zijn in mijn huisje en in de tuin. Ik lees nu heel veel boeken, waardoor ik nieuwe vakgebieden ontdek en ruimte maak voor nieuwe onderwerpen in mijn leven. De kracht van het NU van Eckhart Tolle, Verslaafd aan liefde van Jan Geurtz, dat zijn allemaal boeken waar ik nu echt de tijd voor heb en van kan genieten.”

“Nooit meer groter wonen”

Toch wil Eveline benadrukken dat dit nieuwe leven niet voor iedereen i s weggelegd. “Ik had de luxe om mijn eigen tiny house zelf te ontwerpen. En het is ook iets wat ik niet zou doen als mijn kinderen nog thuis zouden wonen, dan kom je toch echt wel ruimte tekort. Je moet je gezinssamenstelling er dus wel op aanpassen.”

Een ding weet ze zeker: “Ik ga nóóit meer groter wonen. Als ik nu denk aan al die uren die ik kwijt was aan opruimen en schoonmaken en hoeveel tijd ik nu overheb voor lezen, wandelen en bijvoorbeeld met aandacht een kopje thee drinken, dat geef ik nooit meer op.”